woensdag 15 april 2015

Pasen doen!

“Kinderen luisteren niet naar wat je zegt, maar naar wat je doet.” Woorden zijn heus wel belangrijk, maar de daden erbij misschien nog wel meer. Kinderen zijn daar heel gevoelig voor. Wat je doet, blijft meer hangen dan wat je zegt. Mooie woorden krijgen pas kracht als ze door daden vergezeld worden. 

Vorige week hebben we Pasen gevierd. We lazen een oud verhaal uit het evangelie naar Lucas over twee van Jezus’ vrienden, die na zijn dood  verdrietig en  teleurgesteld huiswaarts keren. Ieder die zelf rouw ervaren heeft, weet hoe ingrijpend het is: alles is anders, je dagelijks leven, je perspectief en je toekomst. Jezus’ leerlingen moeten hun hele leven opnieuw vormgeven, nu hij er niet meer is. Onderweg zijn ze aan het praten over alles wat ze meegemaakt hebben. Als het donker wordt, komen ze thuis en gaan ze eten. Eén van hen pakt het brood, breekt het en deelt het met de ander. En op dat moment gebeurt er iets: ineens beseffen deze mensen, dat het niet afgelopen is met Jezus. Dit gebaar van delen is de kern van Jezus’ leven en leer, en dat blijft! Het gebaar werkt meer dan alle woorden: mensen luisteren niet naar wat je zegt, maar naar wat je doet!


Daar waar mensen met elkaar delen,  gaat het verhaal van Jezus verder. En daarbij gaat het niet zozeer om woorden, als wel om daden. Want brood breken en delen is een kerngebaar uit de verhalen over Jezus. Hij deelde pijn en verdriet, hoop en liefde, hij deelde een leven lang met wie op zijn pad kwamen: met vrome joden maar ook met mensen die heulden met  de bezetters, prostituees, kinderen, vrouwen en buitenlanders. Wie brood deelt, deelt meer dan eten alleen: je bent open naar de ander, je deelt elkaars lot, elkaars leven, je deelt samen in de pijn van het leven en in de hoop. Brood breken en delen, dit gebaar is voor mij misschien wel het belangrijkste beeld van Jezus. Want het staat symbool voor zijn wijze van leven: delend  en gevend, open naar anderen.

Breken en delen: de herkenningsmelodie van Jezus. Daar waar dát gebeurt, blijkt dat het niet afgelopen is met Jezus, maar wordt iets van opstanding zichtbaar. Zo is dan ook de kerk begonnen,
als een groep mensen die met elkaar deelde: het eten, maar ook verdriet en teleurstelling, 
én hoop, kracht en liefde. Ze deelden alles wat ze hadden gemeenschappelijk en elke dag braken ze het brood bij elkaar thuis

Pasen vieren, dat is: breken en delen met een open houding en in de geest van Jezus van Nazaret. Eeuwenlang is dit doorverteld en vooral ook doorgedáán. Want mensen luisteren niet zozeer naar  wat je zegt, maar wat je doet. Dus laten we dit gebaar doen en doorgeven zodat opstanding voelbaar en zichtbaar wordt: breken en delen, sterker dan onrecht en verdriet.




vrijdag 3 april 2015

Gebruik je macht!

Mijn mobieltje trilt. Dat zal een van de kinderen zijn. Mijn mobiele nummer geef ik verder aan niemand. Het is heerlijk als je eens helemaal niet bereikbaar bent. Omdat ik mijn werk veel thuis doe, is het toch al moeilijk te begrenzen. Mijn mobiel is alleen voor familie en kinderen, mijn privé-telefoon. Als ik niet thuis ben, is het fijn om voor mijn werk even onbereikbaar te zijn.

Het smsje is inderdaad van mijn zoon. Hij doet een duikopleiding en gaat vandaag weer onder water. Straks zal hij vast sms-en dat hij het koud heeft en aan de warme chocolademelk zit. Het is leuk om zo af en toe iets te horen van je kind op kamers: dan deel je toch nog een beetje in zijn dagelijks leven. 


Ik wandel verder langs de sloot waar speenkruid bloeit en bosanemoontjes. Wat is het heerlijk dat de lente weer begint. Ik ga even op een bankje zitten en voel dat mijn mobiel weer trilt. Ik pak hem en lees: ‘Amnesty SMS Bangladesh: belangrijke oppositiefiguur S. A. opgepakt en verdwenen. Politie ontkent arrestatie. Protesteer! SMS Ja naar 3553’.

Ineens zit ik heel anders op dat bankje in de zon. Ik realiseer me dat niet iedereen op deze wereld zo ontspannen van de lente kan genieten. Regelmatig krijg ik op mijn mobiel sms’jes van Amnesty International, die opkomt voor mensenrechten  en in het bijzonder voor mensen die vanwege hun idealen gevangen genomen werden.

Amnesty SMS: de Verenigde Staten dreigen een geesteszieke man te executeren in strijd met de grondwet. Amnesty SMS: Myanmar: veertien mensen opgepakt na vreedzame protesten na confiscatie van hun land door het leger… Op allerlei plekken in de wereld zijn mensen rechteloos en machteloos. 


Elke keer als mijn mobiel gaat en ik verwacht dat het mijn kinderen zijn, schrik ik als ik een dergelijk bericht krijg. Elke keer drukt het mij weer met de neus op de feiten: dat onze wereld lang niet overal die wereld van vrede is zoals wij dat hier kennen. Als ik in een museum naar mooie kunst kijk, als ik in de trein zit voor een dagje uit, als ik een fietstochtje maak: mijn rust en vrede worden verstoord door die Amnesty berichtjes. Leuk is dat niet ….. want eigenlijk wil je dit soort dingen liever vergeten: de angst van wie gevangen genomen word, de pijn van wie gemarteld wordt, de ongerustheid van de achterblijvers. 

Ik zit op een bankje in de zon ….  een ander is spoorloos verdwenen. Het had ook andersom kunnen zijn. Dan zou ik in mijn machteloosheid en wanhoop toch hopen dat anderen zich mijn lot zouden aantrekken. Dat er iemand op deze wereld is, die mij niet in mijn onrecht laat ondergaan .. maar actie onderneemt.

Ik sms: ‘ja’, en dan krijg ik bericht dat 1200 anderen voor mij dat ook gedaan hebben. Meer mensen laten zich even in hun eigen geluk storen om hun macht aan te wenden voor een ander die minder geluk heeft dan wij.

Zo is het bij mij niet één keer in het jaar Goede Vrijdag, waarop je denkt aan gewetensgevangenen die het leven laten vanwege hun idealen … maar het hele jaar door. Mijn mobiel trilt alweer. Mijn zoon zit aan de chocolademelk. Zo zou ieder mens moeten kunnen leven: in vrijheid. En zolang dat nog niet zo ver is, zullen die smsjes van Amnesty af en toe mijn vrede verstoren, maar hopelijk elders vrede brengen.