vrijdag 10 juni 2016

Uitbreken en opademen

Het is stressen om de trein te halen. Ik moet vandaag voor mijn werk in Utrecht zijn en sta op tijd. Mijn agenda is elke dag vol afspraken en deadlines. Wekker en horloge regeren mijn dag. In mijn agenda staan dingen van mijn werk maar ook andere afspraken: een bezoek aan familie, een verjaardag, een dag mantelzorgen. 

Het zijn allemaal dingen die ik zelf wil. Ik houd van mijn werk en van mijn familie. Het is mooi dat mijn dagen gevuld zijn. Want wie geen vaste werkzaamheden heeft, moet zelf betekenis geven aan haar/zijn leven. Door alles wat ik doe, heeft mijn leven inhoud en ervaar ik voldoening.

Ik heb de trein gehaald en op mijn OV-fiets rijd ik door Utrecht. Aan het eind van de middag ga ik naar mijn nichtje, ook in Utrecht. We hebben allebei een druk leven en hebben elkaar al maanden niet gezien. We praten bij bij heerlijke soep en dan moet zij weer aan het werk. Ik stap weer op mijn OV- fiets om naar het station te fietsen en de thuisreis te aanvaarden.

Terwijl ik bij een stoplicht sta te wachten, bedenk ik mij dat de doorgaande trein naar Almelo pas over een klein uur gaat. In die trein kan ik goed werken en echt even wat doen. Het is een heerlijke lenteavond. Wachten op het station is eigenlijk jammer. Ineens ruk ik aan het stuur en fiets de tegenovergestelde kant op.

Geen idee heb ik waar ik naar toe rijd. Ik fiets zelden door Utrecht en dan alleen naar afspraken. Ik fiets door een prachtig park, langs studentenhuizen waar iedereen via een trappetje uit het raam kan klimmen en waar ze allemaal buiten voor het huis in de avondzon zitten. Ik kom langs het Rietveld-Schröderhuis dat ik altijd nog eens wilde bezoeken.

Rietveld-Schröderhuis in Utrecht

En zo ineens ben ik buiten de stad, omgeven door fluitenkruid en zingende vogels. De geur van meidoorn is overweldigend. Gele lissen bloeien langs het water, watervogels drijven statig voorbij. Achter mij de skyline van Utrecht, vóór mij ruimte en rust. 


Dit fietstochtje stond niet in mijn agenda. Het is een opwelling, een spontane actie. Ik had vanmorgen nooit kunnen bedenken dat ik op deze mooie avond op zo'n bijzonder plekje zou zijn. Ik fiets, zit op een bankje, maak foto's. Wat een heerlijk onverwachts cadeautje is dit!

Natuurlijk moet ik dan toch weer hard fietsen om mijn trein te halen. Maar dit kleine uurtje dat overschoot, gaf mij ruimte om iets te doen wat op dat moment in mij opkwam. Vaak doen we dingen omdat ze op ons programma of op het rooster staan, omdat ze gepland en afgesproken zijn: omdat ze moeten.  Daar is niks mis mee. We moeten nu eenmaal plannen en er is veel te doen. Maar ik heb ook zulke andere momenten nodig: onverwachtse, spontane, niet geplande.

Wij moeten leven met wekker en agenda. We hebben niet altijd vrij of vakantie. Maar laten we de mogelijkheid om er even uit te breken, benutten. Zoals dit fietstochtje bij Amelisweerd, en laatst een wandeling over begraafplaats Groenesteeg in Leiden, tussen mijn afspraken door.

begraafplaats Groenesteeg te Leiden in voorjaarstooi

Even iets ongeplands doen, iets wat ineens op je pad komt, iets wat spontaan in je op komt: dat geeft een gevoel van vrijheid en ruimte. Het maakt dat je even anders ademt, kijkt en luistert. Het zorgt ervoor dat je de tijd anders ervaart en dat je veel bewuster bent van je omgeving, van je eigen gedachten. Deadlines, wekkers en agenda's maken vaak dat we geleefd wórden – laten we er af te toe uitbreken en weer ervaren dat we zélf leven en dat uiteindelijk ons leven en onze tijd van óns zijn!