Het verlangen naar een huisje in Frankrijk

Als ik hier loop, begrijp ik dat wel: mensen die in Frankrijk een huis kopen. Op deze zonnige dag in het kleine Franse dorpje Ameugny bloeien de bomen. De blauweregen siert de veranda's en de irissen staan in volle bloei. Af en toe schiet een hagedis tussen de stenen.

De huizen zijn opgebouwd uit blokken gele natuursteen – allemaal verschillend en met aandacht gemetseld. Hier en daar zie je het uiteinde van een dikke, oude balk. Boven de ramen een dikke natuurstenen balk, daarboven een mooi ingemetseld driehoekje. Buiten staan de tuinstoelen en parasols klaar en zij spreken al van zomer.

 De tuintjes zijn romantisch: een rommelige weelde van allerlei half wilde planten en bloemen langs de stenen muurtjes. De klimplanten klimmen tot aan de dakrand en de oude stammen komen weer vol met jonge bladeren. Deze huizen staan hier al eeuwen, net als het kerkje in het midden van het dorp.

Dit soort oude huizen ademen rust en ontspanning. Ze stralen vrede uit en geduld. Zij roepen iets in mij op: de sfeer van gezellige saamhorigheid, van zelfgebakken appeltaart en zelfgetrokken soep. Van een glas wijn bij het haardvuur en van lange avonden onder de sterren en een vredige, ontspannen slaap. Wat is het hier stil, op de tjirpende krekels en tjilpende vogels na. Wat verlang ik naar zo'n paradijs.

Mensen denken vaak dat verhuizen naar een andere plaats of zelfs een ander land hen het grote geluk zal brengen. Soms is dat werkelijk zo. Maar vaak is het een illusie, omdat je jezelf meeneemt. Wij zoeken rust, maar nemen onze eigen onrust mee. Wij zoeken vrijheid, maar zijn met handen en voeten gebonden, bijvoorbeeld aan ons verleden, gemaakte keuzes of negatieve gedachten.

Ik loop op deze lentedag langs die oude Franse huisjes en word ineens overspoeld door dat gevoel: hier te willen wonen.  Alles te laten voor wat het is en hier opnieuw beginnen. Maar daar in die huisjes wonen mensen als ik. Mensen die piekeren over hun belastingaangifte, die spanningshoofdpijn hebben en die opzien tegen de dag van morgen. Mensen die soms genieten en ontspannen zijn, maar soms ook vol stress en zorg zijn.

 Zittend op zo'n oud muurtje denk ik over mijn verlangen na. Ik verlang niet naar zo'n huisje, maar ik verlang naar wat het voor mij symboliseert: vrijheid, rust en ontspanning. Het is de kunst om dat in je eigen huis en op je eigen plek te ervaren. Hoe kan ik mijn leven zo inrichten dat iets van dat Franse huisje in mijn eigen huis ervaarbaar is?

Kijkend naar die Franse tuintjes vind ik misschien al een antwoord. Want mijn eigen grasveld wil ik perfect groen hebben, zonder onkruid, maar hier geniet ik van die wilde gazons vol onkruid. Thuis wil ik alles onder controle hebben, maar hier geniet ik van de romantische rommeligheid. Vrede en rust zitten niet in een huis, maar wél in hoe we met de dingen omgaan!