Het loopt al tegen middernacht. Buiten is het koud en
donker, maar binnen in de kerk van Taizé is het warm en er brandt licht. Er
wordt gezongen. De gebedsdienst is al lang afgelopen en de broeders zijn al
lang naar bed. Maar jongeren zijn in de kerk blijven zitten en zingen door.
Heel zacht, vierstemmig. Soma à capella, soms met een gitaar. Anderen zitten
ondertussen te lezen, kaartjes te schrijven, hun dagboek bij te houden of ze
zitten stil met hun ogen dicht. Er
heerst een bijzondere sfeer, daar bij nacht in de kerk.
Mooi vind ik dat hoe jongeren uit eigen beweging het lied
van de broeders overnemen en dóór zingen. Helemaal als je bedenkt hoe ongewoon
dit in hun dagelijks leven zal zijn: zingen en dan nog wel in een kerk.
Hier in Taizé worden jongeren opgenomen in die beweging van
zingen en bidden, in deze sfeer van stilte en meditatief gezang. Voor de
meesten van hen zal een klooster iets onbekends zijn. Maar hier ervaren zij
iets wezenlijks daarvan en inde week dat ze hier zijn worden ze daarin
meegenomen.
Steeds gaan er weer jongeren naar buiten en komen anderen
weer binnen. Zij voegen hun stem weer in het koor en zo gaat de muziek verder.
Soms sterft het lied langzaam weg en is het een poosje helemaal stil. Tot één
van hen, aarzelend soms, een lied inzet. Zachtjes gaan dan ook anderen in en het
lied zwelt weer aan.
Op andere momenten zitten ze niet zingend in de kerk, maar
doen ze buiten een spel of zitten ze op een muurtje met elkaar te praten. Eerst
veilig met mensen die je kent, maar gaande weg ook met jongeren uit andere
groepen of andere landen. Want als je samen de afwas doet , wc's schoonmaakt en
samen in gesprek gaat over levensvragen, ontstaat er vanzelf contact.
Het is mooi om te merken hoe jongeren hier ook een andere
kant van zichzelf durven laten zien. Niet alleen een stoere of modieuze, maar
ook een kwetsbare kant. Regelmatig zie je jongeren elkaar troosten als een van
hen in tranen is.
Op een van de wc-deuren lees ik de volgende tekst: 'Taizé is
zo bijzonder omdat de mensen hier er niks om geven hoe je gekleed bent, zij
geven er zelfs niet om hoe ze zélf gekleed zijn'. Een ander heeft er onder
gezet: 'so true!'. Hier in Taizé, is het anders dan in het 'normale' leven niet
zo belangrijk hoe je er uit ziet. Zo ervaren jongeren kennelijk een stuk
ontspanning.
Er wordt ook gepraat over serieuze dingen. Uit een van de
barakken komt net een groep naar buiten. Onder leiding van een broeder hebben
ze gepraat over solidariteit. Ze hebben een grote boom getekend, de boom van de solidariteit, en in de takken geschreven wat voor hen in hun leven solidariteit
betekent. Er staat bijvoorbeeld: 'Er zijn voor mensen die alleen zijn',
'Aandacht geven aan wat er om me heen gebeurt', en 'Vaker met mijn opa en oma
praten', 'Dagelijks solidair zijn zal de anderen veranderen, maar vooral jou
zelf'.
Humor is er ook. Drie jongeren zitten op het pad. Ze hebben
een stuk karton in hun hand. Zij vragen mij om mijn mooiste glimlach. Als ik
die geef, draaien ze de bordjes om: 10 punten! Bij de thee geven enkele anderen
'free hugs'. Verderop leren ze elkaar koorddansen op een band gespannen tussen
twee bomen. Anderen zingen samen bij een ukulele.
Al die jongeren van over de hele wereld: hun omstandigheden
en levens zo verschillend. Maar deze week zijn zij verbonden tot een
veelkleurige gemeenschap van mensen in hun kracht én kwetsbaarheid. Dat die
ervaring met hen mee mag gaan en hen mag vormen tot wereldmensen met begrip en
respect voor elkaar!
